METODOLOGIA OCENY ZDARZENIA

Jakie elementy oraz kryteria powinien ocenić sędzia podejmując decyzję? Sytuacja jest złożona:

– czy był ruch ręki do piłki czy piłka w kierunku ręki?;

– odległość z jakiej została zagrana piłka;

– możliwość uniknięcia kontaktu piłki z ręką;

– naturalność ułożenia ręki, poszerzanie obrysu ciała;

– miejsce kontaktu piłki: bark, ramię, przedramię, dłoń.

Przeanalizujmy poszczególne elementy chronologicznie:

Piłka była zagrana z dużej odległości, ale zawodnik Lecha nie miał otwartego pola widzenia. Tuż przed nim gąszcz zawodników: bramkarz, obrońcy i napastnik, skoczyli do górnej, szybkiej i podkręconej futbolówki. Żaden z nich jej nie sięgnął/dotknął. Ta niespodziewanie spadła w okolice barku/ramienia zaskoczonego zawodnika. Miał on zbyt mało czasu, aby zareagować: zagrać piłkę głową (jak zapewne pierwotnie zamierzał) albo schować rękę.

Reasumując ten element: mamy do czynienia z piłką nieoczekiwaną. Obrońca miał bardzo mało czasu, aby uniknąć trafienia piłką w rękę.

Ułożenie ręki było wyraźnie poza obrysem ciała, ale można je uznać za naturalne dla tego rodzaju akcji, gdy zawodnik przygotowuje się do wyskoku i zagrania piłki głową. Trudno oczekiwać, aby w takim momencie miał ręce scalone z tułowiem, tym bardziej, że w walce o pozycję jest naciskany, w fizycznym kontakcie z napastnikiem Legii z numerem 8 oraz jednym ze swoich współpartnerów.

Reasumując ten element: jest to dyskusyjne i niejednoznaczne.

Kolejny element: punkt kontaktu piłki z ręką. Dostępny materiał nie daje dowodu, że piłka trafiła w „niedozwoloną” część ręki: ramię, a nie bark. Gdyby trafiła w bark, cała analiza byłaby bezprzedmiotowa.

PODSUMOWANIE ANALIZY

Sytuacja jest złożona. Biorąc pod uwagę wszystkie opisane elementy uznajemy, że decyzja sędziego: grać dalej oraz brak interwencji VAR, nie były decyzjami błędnymi. Sędziowie rozstrzygnęli wątpliwości na korzyść potencjalnego winowajcy-zawodnika – należy to zaakceptować.

Tomasz Mikulski

Przewodniczący KS PZPN